Pielęgniarka, z powołania,
To jest siostra doskonała,
Ona kocha człowieka, który ją potrzebuje,
Da najlepszą opiekę, jakiej on oczekuje,
Ale oprócz opieki- uśmiechem obdarzy,
Nigdy przy pacjencie na nic się nie uskarży,
Sumienna do bólu, obowiązkowa,
Choremu nie skąpi pocieszenia słowa,
Gdy widzi, że komuś pomocy potrzeba,
Zjawia się przy nim jak anioł z nieba,
Taka pielęgniarka jest nawagę złota,
Kwiatami obsypać przychodzi ochota,
Czasem wystarczy serdeczne dziękuję,
A ona już wie, że swego życia nie marnuje,
Każda ulga niesiona choremu,
Daje jej radość- wygraną w cierpieniu,
Pogodna, nie pozwala na narzekanie,
„Będzie dobrze” powiada na zadane pytanie,
Daje pacjentowi wiarę wyzdrowienia,
Słowem i czynem roznosi marzenia,
Tego ciepła w cierpieniu tak potrzebujesz,
Gdy stoisz pod ścianą, bo tak źle się czujesz ,
Taka pielęgniarka, też pragnie uznania
Pamiętaj nie szczędź jej podziękowania...
Dziękujemy za przybycie oraz zapraszamy znów w następnym roku przedszkolnym!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.